Κανείς δεν μιλάει ποτέ για το πόσο πολύ πονάει να χάνεις έναν φίλο. Ίσως επειδή είναι το πιο επίπονο θέμα. Όλοι μας ή σχεδόν όλοι μας αναλωνόμαστε στο να μιλάμε για αγάπες και για έpωτες που ζήσαμε και χάσαμε ή που δεν ζήσαμε και θέλαμε να ζήσουμε. Αλλά αλήθεια, το να χάνεις έναν φίλο από τη ζωή σου, σου αφήνει μια από τις πιο στενόχωρες αναμνήσεις που μπορεί να έχεις.
Άνθρωποι με τους οποίους μοιράστηκες τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου, που σε είδαν στα καλύτερα και στα χειρότερα σου, που έκλαψες με λυγμούς μπροστά τους για όσα σε απασχολούσαν, που μοιράστηκες τα πιο κρυφά μυστικά σου, που σε είδαν να λάμπεις από ευτυχία και να μαραζώνεις από θλίψη.
Κι αυτοί οι άνθρωποι πλέον δεν είναι στην καθημερινότητα σου. Δεν είναι στη ζωή σου. Είναι γλυκόπικρες αναμνήσεις. Αναρωτιέσαι συχνά τι να κάνουν, πώς συνεχίζουν τη ζωή τους, εάν έχουν πετύχει τους στόχους τους.
Όταν πέφτεις τυχαία πάνω τους στον δρόμο, επικρατεί αμηχανία. Λέτε ένα τυπικό «Τι κανείς;» και χάνεστε ξανά. Ξέρεις αυτό το αίσθημα της πικρίας που σου μένει και αναρωτιέσαι γιατί έπρεπε όλα να γίνουν τόσο δύσκολα; Γιατί χάθηκαν έτσι; Γιατί δεν σε αναζήτησαν ποτέ;
Και πώς να σε αναζητήσουν ή μάλλον γιατί; Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουν. Δεν υπάρχει λόγος να τους ψάξεις. Όταν μια φιλία τελειώνει, δεν γίνεται να αναθερμανθεί. Δεν υπάρχει γυρισμός.
Οι άνθρωποι πρέπει να «χωρίζουν». Γιατί δεν ταιριάζουν πια. Γιατί ζητούν άλλα πράγματα από τη ζωή. Δεν έχουν κοινά πλάνα, στόχους και ενδιαφέροντα. Μην αναζητάς φίλους που έχασες.
Δεν ήταν φίλοι που θα σε συντροφεύουν μια ζωή. Δεν ήταν οι καρδιακοί σου φίλοι. Αυτοί οι φίλοι δεν χάνονται. Ό, τι και να έχει μεσολαβήσει. Γιατί τους συνδέουν αγάπη, αναμνήσεις, σεβασμός.
Οι φίλοι μας που μένουν πλάι μας χωρίς να μας κρίνουν, μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε. Χωρίς αυτό που είμαστε να είναι το ιδανικό. Μας αγαπούν και μας θαυμάζουν.
Χαίρονται διπλά με τη χαρά μας. Είναι εκεί σε κάθε δυσκολία να μας τραβήξουν να μην πνιγούμε. Γιατί αυτοί οι φίλοι είναι τα αδέρφια μας.
Οι υπόλοιποι είναι απλά περαστικοί. Άνθρωποι που νομίζαμε ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε και να δεθούμε. Όμως, οι πραγματικοί φίλοι είναι αυταπόδεικτοι και μας συντροφεύουν μια ζωή.
Οι άλλοι ας πάνε στο κάλο και να είναι πάντα καλά για τα μαθήματα που μας έδωσαν.
Ιωάννα Τσελνίκου
