«Θέλω να χωρίσω αλλά δεν μπορώ»: Τι γίνεται όταν μένεις σε μια σχέση με τη δικαιολογία «να μην στεναχωρήσεις τον άλλον»;

Pexels/cottonbro studio

Τίνος είναι η ευθύνη και ποιος κρατάει τα κλειδιά της ευτυχίας σου;

Η σχέση είναι κάτι που συμβαίνει για να νιώσεις καλά, να ακουμπάς την ψυχή σου σε έναν άλλον άνθρωπο που εσύ διάλεξες και να νιώθεις ευτυχία. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει με το ζόρι, κάτι που μας το έχουν επιβάλλει. Αν όλο αυτό που ένιωθες στην αρχή, «έφυγε», σου τέλειωσε, δεν φταις ούτε εσύ ούτε ο άνθρωπός σου. Μπορεί να συμβεί αυτό.

Άλλωστε τι από ό,τι ζούμε εμείς οι άνθρωποι είναι μόνιμο; Τίποτα. Ακόμα και αν θεωρούμε ότι η ζωή μας έχει μπει σε ένα καλό δρόμο, αρκεί ένα μόνο δευτερόλεπτο κάποιες φορές για να καταστραφούν τα πάντα. Το να είσαι σε μια σχέση που πια δεν σε εκφράζει είναι μια φυλακή. Το να δίνεις την ενέργειά, τον χρόνο σου και αξία σε κάτι που δεν είσαι εσύ είναι σαν μια τιμωρία. Είναι άδικο για σένα και για τον άλλον.

Πώς το βλέπει ο άλλος όλο αυτό

Πόσο χαζός θεωρείς ότι είναι ο άλλος; Μάντεψε, δεν είναι χαζός και έχει καταλάβει τα πάντα. Φαίνεται ο άνθρωπος που έχει σπίθα στο βλέμμα του. Φαίνεται από μακριά ο άνθρωπος που αγαπάει, που νοιάζεται, που σε έχει προτεραιότητα, που είσαι η πρώτη του σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Φαίνεται όταν είσαι mindful και αφιερωμένος στον άνθρωπό σου θεωρώντας τον την μεγαλύτερη ευλογία στη ζωή σου.

Παράλληλα μπορεί να καταλάβει ότι πια δεν υπάρχει σπίθα μέσα στα μάτια σου, ότι είσαι εκεί διεκπεραιωτικά λες και ο έρωτας είναι task προς ολοκλήρωση, σαν να λες με όλο σου το σώμα «όρεξη είχαμε» αλλά με το στόμα σου να λες ψέμματα.

Το καταλαβαίνει και εκείνος και δεν χρειάζεται να είσαι τέρας ευφυΐας για να πιάσεις τα vibes αυτά τα διαφορετικά. Θα μου πεις εκείνος δεν έχεις ευθύνη αφού το έχει καταλάβει και μένει; Γιατί δεν με βγάζει από τη δύσκολη θέση να φανώ εγώ ο κακός της υπόθεσης;

Στην ιστορία κάποιου θα είμαστε πάντα εμείς ο κακός

Έτσι είναι η ζωή, όλοι θεωρούν ότι τα έχουν όλα καλώς πραγμένα και ότι ο άλλος ήταν ο σκάρτος, ο ψεύτης, ο ανίκανος να σεβαστεί τον άνθρωπό του και τον εαυτό του.

Είσαι δεσμευμένος στην εικόνα του καλού παιδιού και δεν θες να τη χαλάσεις με κανέναν τρόπο. Τη θες την εικόνα σου καθαρή και αν ο άλλος βαρεθεί από την συμπεριφορά σου κάποτε ας φύγει.

Η υποκρισία μέχρι ποιο βαθμό μπορεί να φτάσει;

Ποστ στα social με hashtag #couplegoals #feelingblessed τα θεωρώ εντελώς ουτοπικά ειδικά όταν όλοι γνωρίζουμε τον συμβιβασμό και την καταπίεση που τρως κάθε μέρα με την επιλογή σου. Δεν θες να είσαι εκεί αλλά με κάθε τρόπο βροντοφωνάζεις την ευτυχία σου, μήπως καταφέρεις και εσύ να την πιστέψεις.

Με το σεξ τι γίνεται; Κάνεις σεξ με έναν άνθρωπο που δεν έχεις πια συναισθήματα; Ή δεν κάνεις; Και ο άλλος άνθρωπος τι πιστεύει για όλο αυτό; Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν χωρούν παρεξηγήσεις. Σε θέλω είμαστε μαζί, δεν σε θέλω, ξεκαθαρίζω και φεύγω. (Γιατί πια φεύγουν και χωρίς ξεκαθάρισμα και αυτό είναι γνωστό. Πήξαμε στο «Διαβάστηκε» και στο μη σου πω και «δεν διαβάστηκε» φανερά αλλά στο μπάνερ, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο).

Με ρωτάς τι είστε

Είστε ακόμα δύο παιδιά και οι δύο που δεν έχετε ωριμάσει συναισθηματικά. Κανείς δεν θα πεθάνει επειδή ένα ρομάντζο έληξε άδοξα. Κανείς δεν θέλει δίπλα του έναν σύντροφο ναι-μεν-αλλά και αν τον «θέλει» σημαίνει ότι δεν ξέρει ούτε ποιος είναι αλλά ταυτόχρονα δεν ξέρει ούτε τι αξίζει. Εκτός φυσικά αν πιστεύει ότι του αξίζει όλο αυτό, οπότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σε αυτό.

Δεν είναι πάντως έτσι οι σχέσεις, οι υγιής, οι φτιαγμένες πάνω στον σεβασμό και την αγάπη. Αν μένεις γιατί δεν έχεις άλλη επιλογή ο συμβιβασμός με την «Παναγιώταινα» δεν είναι κάτι που αξίζει σε κανέναν.