Σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να πας το παιδί σου σε ψυχολόγο;

Ως ενήλικες, βρίσκουμε συχνά τη συμπεριφορά των παιδιών μας ακατανόητη. Ορισμένες φορές η διαχωριστική γραμμή μεταξύ φυσιολογικού και μη είναι λιγάκι δύσκολο να τη διαχωρίσεις.
Σε ποιες περιπτώσεις πρέπει να πας το παιδί σε ψυχολόγο;

Πότε καταλαβαίνεις πως το παιδί σου έχει την ανάγκη κάποιου ειδικού; Υπάρχουν ορισμένα σημάδια που ως γονέας θα πρέπει να δώσεις περισσότερη προσοχή για το πώς εξελίσσονται και πώς τα εκδηλώνει το παιδί σου.

Αυτά τα σημάδια θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις πότε πρέπει να πας το παιδί σε ψυχολόγο.

Πότε πρέπει να πας το παιδί σε ψυχολόγο;

Υπερβολική αντίδραση

Τα παιδιά αντιδρούν υπερβολικά αλλά όταν μερικές φορές το παρακάνουν, πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που συμβαίνει στο μυαλό τους.

Είναι ένας τρόπος έκφρασης των κρυμμένων συναισθημάτων τους: Υπάρχει μια εσωτερική ταλαιπωρία που το παιδί υποφέρει από απειλητικές καταστάσεις.

Όταν δεν νιώθουν άνετα χάνουν τον έλεγχο σε πολλές περιπτώσεις, τότε ίσως παρουσιάζουν διαταραχές στη συμπεριφορά τους κι ένας παιδοψυχολόγος μπορεί να κατανοήσει τις αντιδράσεις τους και να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν πως το περιβάλλον τους είναι ασφαλές.

Μόνιμος θυμός

Τα παιδιά τείνουν να θυμώνουν με ορισμένα θέματα. Οι γονείς μικρών παιδιών γνωρίζουν ότι πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με κλάματα και αντιδράσεις θυμού, ωστόσο ορισμένες φορές αυτή η συμπεριφορά γίνεται υπερβολική, μέρος της καθημερινότητας.

Ο συχνός θυμός μπορεί να είναι σημάδι άγχους, άγχους παιδικής ηλικίας και ακόμη και διαταραχή ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας. Ένας ειδικός μπορεί εύκολα να εντοπίσει τις ρίζες του θυμού του παιδιού και να δώσει πιο εστιασμένες λύσεις για την κάθε περίπτωση.

Μόνιμη στεναχώρια

Όταν ένα παιδί τείνει να στεναχωριέται διαρκώς για θέματα που δεν γνωρίζουμε ή γίνεται νευρικό, τότε ίσως βιώνει μια εσωτερική σύγκρουση. Αν είναι εύκολο, θα πρέπει να το ρωτήσεις γιατί είναι τόσο λυπημένο.

Ένα παιδί που δεν αισθάνεται άνεση με τους γονείς του ή που δεν βρίσκει ειρήνη στο σπίτι τους, πρέπει να επισκεφθεί έναν επαγγελματία. Σε νεαρή ηλικία τα παιδιά συνειδητοποιούν πως οι γονείς προσπαθούν να τα βοηθήσουν και να τα ηρεμήσουν.

Η σύγκρουση εμφανίζεται τη στιγμή που οι ανησυχίες τους είναι επίμονες και αν περιστρέφονται γύρω από τις εμμονές. Αυτό μπορεί να είναι μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD), η οποία αναγκάζει τα παιδιά να βιώσουν περιττές εμμονές (φόβους) και καταναγκασμούς (συμπεριφορές).

Προτιμούν να είναι μόνα τους

Υπάρχουν στιγμές που τα παιδιά προτιμούν να είναι μόνα τους, στη σιωπή. Αλλά αν αυτό είναι που ζητούν και επιδιώκουν διαρκώς;

Τα παιδιά θέλουν να κοινωνικοποιούνται συνεχώς. Όταν ξεκινούν το δημοτικό σχολείο, δεν μπορούν να σταματήσουν να μιλάνε για την ημέρα τους, θέλουν να συναντηθούν με φίλους ή να παίξουν όλο το απόγευμα με τους γονείς τους.

Αλλά, υπάρχουν πολλά άλλα παιδιά που προτιμούν να μιλούν λιγότερο ή απλά να παίζουν μόνοι τους στο σχολείο. Ένα πρώτο βήμα είναι να ζητήσεις απ’ το δάσκαλό του αν έχει παρατηρήσει αυτήν την ιδιαιτερότητα. Μπορεί το παιδί σου να βιώνει κοινωνικό άγχος και να πρέπει να απευθυνθείτε σε έναν παιδοψυχολόγο.

Αδυναμία συγκέντρωσης

Πολλά παιδιά δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν και κάνουν όνειρα! Ωστόσο, πρέπει να δώσεις προσοχή αν ο βαθμός συγκέντρωσής τους μειωθεί κατά πολύ, στο σημείο που το παιδί δεν μπορεί να καθίσει σε μια θέση, δυσκολεύεται να διαβάσει, αποσπάται εύκολα η προσοχή του.

Ένας θεραπευτής μπορεί να καταλάβει εάν πρόκειται για μια δυσλεξία ή ADHD σε λίγες μόνο συνεδρίες.

Εμμονές

Οι εμμονές και οι καταναγκασμοί μπορούν να είναι ένα φυσιολογικό μέρος της ανάπτυξης του παιδιού, εκτός και αν επιμείνουν με τον χρόνο και δυσκολεύουν την καθημερινή ζωή.

Αν παρατηρήσεις ότι το παιδί σου έχει πιο σοβαρές εμμονές και καταναγκασμούς από τους συνομηλίκους του, θα πρέπει να ανησυχείς. Αυτός είναι ένας από τους πιο συνηθισμένους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται το σύνδρομο OCD. Εάν αυτό το είδος εμμονής επηρεάζει το παιδί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην του επιτρέπει να εκτελεί τα καθημερινά του καθήκοντα, είναι απαραίτητο να επικοινωνήσεις με έναν παιδοψυχολόγο.