Μέσα στη δίνη των καθηκόντων, των ευθυνών και της ρουτίνας της ζωής, μας αφήνουν συχνά να λαχανιάζουμε για μια ανάσα, για μια στιγμή ανάπαυσης, μια μικρή παύση. Ωστόσο, η προοπτική της απομάκρυνσης από τη γνωστή ακαμψία της καθημερινής ζωής μπορεί να φαίνεται τρομακτική ή ακόμα και αυτοεπιεκτική. Εδώ είναι που η φιλοσοφική πτυχή του ταξιδιού –ταξιδεύοντας μια φορά το χρόνο– γίνεται ένας φάρος σοφίας που μας οδηγεί στην αναζήτηση μιας πιο ευτυχισμένης ζωής.
Το ταξίδι δεν είναι απλώς η πράξη της μετακίνησης από τη μια γεωγραφική τοποθεσία στην άλλη, είναι μια εξερεύνηση, μια αποκάλυψη – ένα ταξίδι στην καρδιά της ίδιας της ζωής. Σύμφωνα με τα λόγια του Γάλλου φιλοσόφου Αλμπέρ Καμύ, “Αυτό που δίνει αξία στα ταξίδια είναι ο φόβος. Είναι το γεγονός ότι, μια συγκεκριμένη στιγμή, όταν είμαστε τόσο μακριά από τη χώρα μας… μας κυριεύει ένας αόριστος φόβος και μια ενστικτώδης επιθυμία να επιστρέψουμε στην προστασία των παλιών συνηθειών.”
Το ταξίδι μία φορά το χρόνο διευκολύνει αυτή την απόκλιση από το προβλέψιμο και προσφέρει μια πρόσκληση να ασχοληθείς με τον κόσμο με την ακατέργαστη, ατίθαση ομορφιά του. Διευρύνει την κατανόηση της ύπαρξής μας, βγάζοντάς μας έξω από τα όρια των αυτο-κατασκευασμένων κουκουλιών μας και καλλιεργώντας μια επεκτατική κοσμοθεωρία. Είναι ένας απόηχος της αρχαίας φιλοσοφίας του στωικισμού, που μας διδάσκει να κατανοούμε την εφήμερη φύση της ζωής και να αγαπάμε την παρούσα στιγμή.
Σε αυτό το ετήσιο προσκύνημα, ανακαλύπτουμε τον πλούτο διαφορετικών πολιτισμών, ιδεών και αφηγήσεων, σπάζοντας τα εμπόδια της νησιωτικότητας. Αυτή η εμβάπτιση στη διαφορετικότητα ενθαρρύνει την ενσυναίσθηση και τη διαφάνεια, βασικά συστατικά για μια ζωή γεμάτη ευτυχία και κατανόηση. Αντηχεί με τη φιλοσοφία του πλουραλισμού, ενθαρρύνοντάς μας να σεβόμαστε και να εκτιμούμε το πλήθος των τρόπων που μπορεί να ζήσει και να βιώσει η ζωή.
Τα ταξίδια μας ξανασυστήνουν στον εαυτό μας. Απομακρυσμένοι από το οικείο τοπίο της καθημερινής μας ύπαρξης, συναντάμε νέες προκλήσεις, εμπειρίες και στιγμές ενδοσκόπησης που ξεσκεπάζουν κρυφές πτυχές της προσωπικότητάς μας. Το ταξίδι γίνεται ένας καθρέφτης που αντανακλά τον αυθεντικό μας εαυτό, μακριά από κοινωνικές κατασκευές και προσδοκίες. Αυτό το στοιχείο της αυτοανακάλυψης και της αυτοβελτίωσης θυμίζει τη φιλοσοφία του Σωκράτη «γνώρισε τον εαυτό σου».
Επιπλέον, η πράξη του ταξιδιού καλλιεργεί την ευγνωμοσύνη. Καθώς περιηγούμαστε σε ποικίλα τοπία, βλέποντας το μεγαλείο της ζωής και τις έντονες ανισότητες, εκτιμούμε περισσότερο την τύχη μας. Η υπέροχη ομορφιά ενός ηλιοβασιλέματος, η ταπεινή απεραντοσύνη μιας οροσειράς, η παλλόμενη ζωή μιας πολύβουης αγοράς – όλες αυτές οι εμπειρίες μας συντονίζουν στις απλές χαρές της ζωής, τροφοδοτώντας μια βαθιά αίσθηση ευγνωμοσύνης.
Τα ταξίδια, όταν γίνονται μια φορά το χρόνο, γίνονται πρακτική, τελετουργία ανανέωσης. Παρέχει την απαραίτητη απόσταση και προοπτική για να επανεκτιμήσουμε τη ζωή και τις προτεραιότητές μας. Όπως και η αριστοτελική έννοια της «Ευδαιμονίας» ή «της καλής ζωής», μας ενθαρρύνει να αναζητήσουμε προσωπική ανάπτυξη, ολοκλήρωση και ευτυχία.
Στην ουσία, το ταξίδι μία φορά το χρόνο είναι μια φιλοσοφική προσπάθεια, μια απαλή ώθηση προς την επιδίωξη μιας πιο χαρούμενης, πιο συνειδητοποιημένης και ικανοποιητικής ζωής. Είναι μια πρόσκληση για παύση, προβληματισμό και ενασχόληση με τη ζωή σε ένα βαθύτερο, πιο ουσιαστικό επίπεδο. Όπως είπε ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Gustave Flaubert, «Τα ταξίδια κάνουν κάποιον σεμνό. Βλέπεις τι μικροσκοπικό μέρος καταλαμβάνεις στον κόσμο». Ας αγκαλιάσουμε αυτή τη σεμνότητα, αυτή τη χαρούμενη εξερεύνηση του κόσμου και του εαυτού μας και ας ανακαλύψουμε την ευτυχία που ξεδιπλώνει.
Πηγή: https://www.xtesini.gr/
