Ανέχτηκες πράγματα στο όνομα της αγάπης. Μηδένισες τον εαυτό σου για να αποκτήσουν πυγμή κάποιοι άλλοι. Και όλα αυτά με την αιτιολογία μην στεναχωρήσεις, μην πληγώσεις, μην πονέσεις τους άλλους. Κι ας πόναγες εσύ κάθε μέρα.
Κι ας έπνιγες τα δάκρυα στο μαξιλάρι σου κάθε βράδυ, μην ακουστούν οι λυγμοί σου. Ας ξυπνούσες κάθε πρωί με κόκκινα μάτια από το κλάμα για να παίξεις τον καραγκιόζη σε όλους αυτούς που στηρίζονταν πάνω σου. Κι ας απαντούσες όλα καλά στην ερώτηση τι κάνεις. Κι όλα αυτά γιατί; Για να κλέβουν δύναμη από τη δύναμη σου. Για να παίρνουν χαρά από τη χαρά σου. Για να σε στραγγίσουν ψυχικά, συναισθηματικά και να στέκεσαι άψυχη πια να ατενίζεις το κενό. Ένα κενό που ήταν το αντάλλαγμα στο καλό που τους έκανες.
Και όταν ήρθε η στιγμή που αποκαμωμένη πια έπεσες, δεν ήταν εκεί κάνεις να σε σηκώσει.
Δεν ήταν κανείς εκεί να σε πάρει αγκαλιά να σε ηρεμήσει. Και τώρα που πάλεψες, τα κατάφερες και σηκώθηκες πάλι στα πόδια σου, φάνηκαν πάλι γιατί χωρίς εσένα είναι ένα τίποτα.
Κλείσε τους την πόρτα στη μούρη. Αυτό τους αξίζει. Μην κάνεις βήμα πίσω, μην απλώσεις το χέρι να τους κρατήσεις γιατί θα στο δαγκώσουν πάλι.
Σφίξε τη γροθιά σου, αναρωτήσου πόσα πέρασες εξαιτίας τους για να φτάσεις εδώ που είσαι. Συγχώρα τους αλλά μην ξεχάσεις. Γιατί σαν αφεθείς πάλι θα σε γονατίσουν. Όχι επειδή είναι αυτοί πιο δυνατοί, αλλά επειδή εσύ συνεχίζεις να είσαι άνθρωπος. Και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ σας.
Εκείνοι είναι δίπλα σου για να σε εκμεταλλευτούν κι εσύ είσαι δίπλα τους για να τους βοηθήσεις.
Τίποτα.
Συγχώρα μα μην ξεχνάς τούτο.
Η πολλή καλοσύνη βλάπτει. Γεννά αχάριστους. Κι όσο πιο πολύ τους ταΐζεις τόσο πιο πολύ πεινάνε. Ξόδευε τον χρόνο σου και πρόσφερε σε αυτούς που αξίζουν. Σε αυτούς που αναγνωρίζουν την προσφορά σου και έμειναν επάξια δίπλα σου.
Γράφει η Λία Ευαγγελίδου
