Όταν κοιτάμε τα αθώα πρόσωπα των παιδιών μας, βλέπουμε απεριόριστες δυνατότητες, όνειρα που πρέπει να ονειρευτούμε, μέλλοντα που δεν έχουν ακόμη διαμορφωθεί. Η έμφυτη επιθυμία μας είναι να τα θωρακίσουμε, να τα καθοδηγήσουμε και να καλλιεργήσουμε μέσα τους ένα θεμέλιο ικανότητας και ανθεκτικότητας. Φιλοδοξούμε να διαμορφώσουμε τέλεια όντα, προικισμένα με μια ακλόνητη επιδίωξη αριστείας. Πρέπει όμως η τελειότητα να είναι ο στόχος που θέτουμε για τα παιδιά μας ή θα πρέπει να τα καθοδηγήσουμε προς την ταπεινή αναζήτηση της ευτυχίας; Η φιλοσοφία της ανατροφής των παιδιών επηρεάζει βαθιά την πορεία της ζωής ενός παιδιού.
Η ψευδαίσθηση της τελειότητας
Η τελειότητα, στη γοητεία της, είναι ένας αντικατοπτρισμός στην έρημο της πραγματικότητας. Μας γνέφει με υποσχέσεις ικανοποίησης και εκπλήρωσης, ωστόσο όσο πλησιάζουμε, τόσο περισσότερο υποχωρεί. Η τελειομανία ενσταλάζει στα παιδιά μας ένα ατελείωτο κυνηγητό, έναν Σισύφειο αγώνα όπου η κορυφή δεν φτάνει ποτέ και το βάρος της προσδοκίας δεν σταματά ποτέ. Αναζητώντας την τελειότητα, εμπλέκουμε τα παιδιά μας σε έναν κύκλο συνεχούς δυσαρέσκειας, όπου τα επιτεύγματά τους επισκιάζονται διαρκώς από τις αντιληπτές αποτυχίες τους.
Η Φιλοσοφία της Ευτυχίας
Αντίθετα, σκεφτείτε τη φιλοσοφία της ευτυχίας, που έχει τις ρίζες της βαθιά στην αρχαιότητα, την οποία υποστήριξαν φιλόσοφοι από τον Σωκράτη έως τον Δαλάι Λάμα. Αυτό το δόγμα δεν απαιτεί την αδιάκοπη επιδίωξη ενός ανέφικτου ιδανικού, αλλά μάλλον, την ταπεινή αποδοχή του εαυτού και των περιστάσεων. Πρόκειται για την καλλιέργεια ενός περιβάλλοντος όπου το παιδί εκτιμά την ομορφιά στα συνηθισμένα, βρίσκει χαρά στα εγκόσμια και είναι ικανοποιημένο με το ταξίδι και όχι με τον προορισμό.
Η επιδίωξη της ευτυχίας δεν εξαλείφει τη φιλοδοξία ή την επιθυμία για βελτίωση. Αντίθετα, επαναπροσδιορίζει το μέτρο της επιτυχίας. Ένα χαρούμενο παιδί αντιλαμβάνεται τα λάθη ως ευκαιρίες για ανάπτυξη, όχι ως μάστιγα στο ιστορικό του. Καταλαβαίνουν ότι κάθε πτώση είναι μια πρόσκληση να ανέβουν πιο δυνατοί, κάθε λάθος βήμα είναι ένα σύνθημα για να ευθυγραμμίσουν εκ νέου την πορεία τους.
Καλλιεργώντας τον Κήπο της Ευτυχίας
Η διδασκαλία της ευτυχίας ξεκινά με την ενσάρκωσή της. Τα παιδιά είναι οξυδερκείς παρατηρητές, αντικατοπτρίζοντας τις στάσεις και τις συμπεριφορές που βλέπουν γύρω τους. Αν δουν τους κηδεμόνες τους να χειρίζονται τις αντιξοότητες με χάρη, αισιοδοξία και ανθεκτικότητα, μαθαίνουν κι αυτοί να υιοθετούν αυτά τα χαρακτηριστικά.
Ενθαρρύνετε το παιδί σας να εξερευνήσει τα ενδιαφέροντα, τα πάθη και τα χόμπι του, γιατί σε αυτές τις αναζητήσεις βρίσκεται συχνά η χαρά. Επικυρώστε τα συναισθήματά τους, θετικά και αρνητικά, διδάσκοντάς τους ότι είναι φυσικό να νιώθουν και κάθε συναίσθημα έχει μια θέση και έναν σκοπό. Καθοδηγήστε τους να εκτιμήσουν τις σχέσεις, την ενσυναίσθηση και την καλοσύνη, καθώς αυτοί είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι μιας γεμάτη, χαρούμενη ζωή.
Η ισορροπία της προσπάθειας και της γαλήνης
Στον λόγο της ευτυχίας εναντίον της τελειότητας, είναι κρίσιμο να μην γείρετε τη ζυγαριά εντελώς στη μία πλευρά. Αν και είναι επιζήμιο να επιβάλλεται στα παιδιά μια αδιάκοπη επιδίωξη της τελειότητας, είναι εξίσου επιβλαβές να τα αφήνουμε να παρασύρονται άσκοπα χωρίς στόχους ή φιλοδοξίες. Το κλειδί είναι να τους ενσταλάξουμε τη χαρά της προσπάθειας – του να απλώνουν το χέρι τους για τα όνειρά τους, ενώ παράλληλα λατρεύουν το ταξίδι που αναλαμβάνουν για να τα πραγματοποιήσουν.
Συμπέρασμα
Όπως έγραψε όμορφα ο Kahlil Gibran στο «The Prophet», «Τα παιδιά σας δεν είναι τα παιδιά σας. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της». Είναι καθήκον μας να τους καθοδηγήσουμε, αλλά τελικά θα χαράξουν τον δικό τους δρόμο. Αφήστε αυτό το μονοπάτι να μην είναι σπαρμένο με τα αγκάθια της ανεκπλήρωτης τελειότητας, αλλά στρωμένο με τα λουλούδια της ικανοποίησης και της ευτυχίας.
Πηγή: https://www.xtesini.gr/
