Στην τεράστια ταπετσαρία της ανθρώπινης ύπαρξης, όπου οι εποχές έρχονται και φεύγουν, βρίσκεται μια βαθιά και καθολική αλήθεια: όλα είναι παροδικά. Από την εφήμερη ανθοφορία ενός λουλουδιού μέχρι τις πανίσχυρες αυτοκρατορίες του παρελθόντος, όλα όσα γνωρίζουμε και βιώνουμε υπόκεινται στην αδυσώπητη πορεία του χρόνου. Η αρχαία σοφία, «και αυτό θα περάσει», συλλαμβάνει την ουσία της φευγαλέας φύσης της ζωής, χρησιμεύοντας ταυτόχρονα ως παρηγορητική αγκαλιά σε δύσκολους καιρούς και ως ταπεινή υπενθύμιση σε στιγμές θριάμβου.
Οι φιλοσοφικές ρίζες της παροδικότητας
Οι αρχαίοι πολιτισμοί, από τους Στωικούς της Ελλάδας μέχρι τους Βουδιστές της Ανατολής, έχουν από καιρό συλλογιστεί τη μόνιμο φύση της ύπαρξης. Για αυτούς τους στοχαστές, η κατανόηση και η αποδοχή της παροδικότητας δεν ήταν αιτία απόγνωσης αλλά ένας δρόμος προς την απελευθέρωση.
Ο στωικισμός μας διδάσκει ότι αναγνωρίζοντας την προσωρινή φύση των χαρών, της λύπης και των υλικών μας αγαθών, μπορούμε να απελευθερωθούμε από τις ασταθείς ιδιοτροπίες της τύχης. Διότι γνωρίζοντας ότι όλα έχουν την εποχή τους και ότι όλα τα εγκόσμια ζητήματα είναι φευγαλέα, καλλιεργούμε ανθεκτικότητα και ένα ισορροπημένο πνεύμα.
Από την άλλη πλευρά, ο Βουδισμός βλέπει την αναγνώριση της παροδικότητας ως κλειδί για την απόδραση από τον κύκλο του πόνου. Βλέποντας τον κόσμο όπως είναι στην πραγματικότητα—ένα μεταβαλλόμενο, συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο—μπορούμε να απομακρυνθούμε από τις προσκολλημένες επιθυμίες μας και να βρούμε ειρήνη στην παρούσα στιγμή.
Το δίκοπο μαχαίρι της παροδικότητας
Υπάρχει μια βαθιά δυαδικότητα στην ιδέα ότι «και αυτό θα περάσει». Από τη μια πλευρά, προσφέρει παρηγοριά σε περιόδους στενοχώριας, ένας φάρος ελπίδας που μας διαβεβαιώνει ότι οι λύπες μας, όσο βαθιές κι αν είναι, δεν είναι παρά προσωρινές σκιές στον καμβά της ζωής.
Από την άλλη, αυτό το αξίωμα μας υπενθυμίζει ότι οι στιγμές αγαλλίασης, οι κορυφές των χαρών μας, είναι εξίσου φευγαλέες. Αυτό μπορεί να φαίνεται απογοητευτικό, αλλά στην πραγματικότητα, διαποτίζει τις στιγμές ευτυχίας μας με μια βαθύτερη, πιο οδυνηρή ομορφιά. Γνωρίζοντας ότι τέτοιες στιγμές είναι σπάνιες και παροδικές, μαθαίνουμε να τις αγαπάμε ακόμα περισσότερο, κρατώντας τις κοντά στην καρδιά μας σαν εύθραυστα, πολύτιμα κοσμήματα.
Ζώντας στη Σκιά της Παροδικότητας
Το να αγκαλιάζεις την παροδικότητα της ζωής δεν σημαίνει παραίτηση στη μοιρολατρία. Αντίθετα, μας καλεί να ζήσουμε με μια πληρέστερη, πιο παρούσα επίγνωση. Όταν εσωτερικεύουμε το γεγονός ότι όλα περνούν, γινόμαστε πιο συντονισμένοι με τον λεπτό χορό της ζωής, απολαμβάνοντας κάθε νότα, κάθε βήμα, με βαθιά ευγνωμοσύνη.
Επιπλέον, η κατανόηση ότι «και αυτό θα περάσει» καλλιεργεί μια βαθιά ενσυναίσθηση. Αναγνωρίζοντας ότι το καθέ πράγμα που συναντάμε κάνει το δικό του διαρκώς μεταβαλλόμενο ταξίδι, γινόμαστε πιο συμπονετικοί, πιο κατανοητοί και πιο συνδεδεμένοι με την κοινή ανθρώπινη εμπειρία.
Συμπέρασμα
Στον διαρκώς περιστρεφόμενο τροχό της ύπαρξης, όπου οι μέρες γίνονται νύχτες και οι εποχές δίνουν τη θέση τους η μία στην άλλη, η σοφία του «θα περάσει κι αυτό» παραμένει ένας διαχρονικός οδηγός. Μας καλεί να ζήσουμε με μια βαθύτερη παρουσία, να κρατάμε ελαφρά τις χαρές και τις λύπες μας και να βρούμε παρηγοριά στον κοινό ρυθμό της ανθρώπινης εμπειρίας. Γιατί στον μεγαλειώδη χορό της ζωής και του χρόνου, τα πάντα, όσο στερεά ή ανθεκτικά κι αν φαίνονται, τελικά περνάνε στα χρονικά της μνήμης.
Πηγή: https://www.xtesini.gr/