Στο βασίλειο της ύπαρξης, όπου η συνείδηση περιηγείται στον λαβύρινθο της ζωής, συχνά βρισκόμαστε σε ένα μονοπάτι αδιάκοπης προσφοράς. Προσπαθούμε συνεχώς να ικανοποιούμε τις επιθυμίες των άλλων, εγκαταλείποντας τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Αυτή η τάση, ενσωματωμένη στον ιστό των κοινωνικών μας δομών, συχνά εγείρει βαθιά ερωτήματα σχετικά με τη φύση του εαυτού, τον αλτρουισμό και την προσωπική ολοκλήρωση. «Κάνουμε τα πάντα για να ικανοποιήσουμε τα θέλω τους και ξεχνάμε να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας» – αυτή η φράση αποτυπώνει την ουσία μιας πανταχού παρούσας ανθρώπινης δυσπραγίας.
Σε αυτό το γαϊτανάκι της ζωής, παίζουμε διάφορους ρόλους – γονείς, παιδιά, συνεργάτες, φίλους, εργαζόμενους. Αυτοί οι ρόλοι, ενώ εμπλουτίζουν τη ζωή μας με εμπειρίες και συνδέσεις, μας επιβάλλουν και προσδοκίες. Οι προσδοκίες, συχνά ανείπωτες αλλά έντονα παρούσες, υπαγορεύουν έναν κώδικα συμπεριφοράς – έναν αόρατο κανόνα που μας αναγκάζει να δίνουμε προτεραιότητα στις επιθυμίες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Προσπαθώντας να εκπληρώσουμε αυτούς τους ρόλους, γινόμαστε σαν χαμαιλέοντας, αλλάζοντας χρώματα για να προσαρμοστούμε στο σκηνικό, ξεχνώντας μερικές φορές την αρχική μας απόχρωση στη διαδικασία.
Είναι σε αυτή την αυτο-αποποίηση που χάνουμε την επαφή με την ουσία μας, τη μοναδική μας ατομικότητα. Η συνεχής ώθηση για να ικανοποιήσουμε τους άλλους μας οδηγεί να παραμελούμε το εσωτερικό μας τοπίο, δημιουργώντας ένα κενό που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να καλυφθεί. Οι επιθυμίες που εκπληρώνουμε δεν είναι απαραίτητα μια αντανάκλαση των δικών μας επιθυμιών, αλλά συχνά οδηγούνται από την ανάγκη για αποδοχή, επικύρωση ή φόβο σύγκρουσης.
Ωστόσο, ένα τέτοιο μονοπάτι, αν και φορτωμένο με καλές προθέσεις, μπορεί να μην οδηγήσει σε γνήσια ευτυχία. Ο φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε είπε κάποτε: «Αυτός που δεν μπορεί να βάλει τις σκέψεις του στον πάγο δεν πρέπει να μπαίνει στη φωτιά της διαμάχης». Μεταφράζοντας τη σκέψη του Νίτσε στο πλαίσιο του θέματός μας, υπονοεί τη σημασία της τροφής του εσωτερικού μας εαυτού προτού μπορέσουμε να ασχοληθούμε αποτελεσματικά με τον έξω κόσμο.
Επιπλέον, ο φιλόσοφος, Jean-Paul Sartre, προσφέρει μια άλλη οπτική. Η υπαρξιακή του φιλοσοφία ενθαρρύνει την αυθεντικότητα και την προσωπική ελευθερία. Υποθέτει ότι μόνο όταν ζούμε αυθεντικά, αναγνωρίζοντας τις δικές μας επιθυμίες και φιλοδοξίες, μπορούμε να βιώσουμε την αληθινή ελευθερία και την προσωπική ολοκλήρωση.
Επομένως, είναι απαραίτητο να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ των αναγκών των άλλων και των δικών μας. Αυτό δεν είναι μια έκκληση προς τον απόλυτο εγωκεντρισμό, αλλά μια στροφή προς την αυτογνωσία. Ενθαρρύνει ένα εσωστρεφές ταξίδι για να κατανοήσουμε τα θέλω μας, διασφαλίζοντας έτσι ότι δεν θα χάσουμε τον εαυτό μας κατά την πλοήγηση στον ωκεανό της ζωής.
Στη μεγάλη συμφωνία της ύπαρξης, κάθε άτομο είναι μια μοναδική νότα, και μόνο όταν κάθε νότα παίζεται στην πιο αγνή της μορφή, η μουσική αποκτά την αληθινή της ομορφιά. Έτσι, η ικανοποίηση των επιθυμιών μας δεν είναι πράξη εγωισμού, αλλά επιβεβαίωση της μοναδικής μας ταυτότητας, η συμβολή μας στην αρμονία του σύμπαντος.
Συμπερασματικά, το ταξίδι της ζωής, με τους πολλαπλούς ρόλους και τις σχέσεις του, απαιτεί μια λεπτή ισορροπία αυτοεκπλήρωσης και κάλυψης των αναγκών των άλλων. Η αναγνώριση και η ικανοποίηση των δικών μας επιθυμιών δεν αποτελεί απόκλιση από τις ευθύνες μας απέναντι στους άλλους. Είναι, στην πραγματικότητα, μια επιβεβαίωση της δικής μας ύπαρξης, μια απόδειξη της μοναδικής μας παρουσίας στο μεγάλο σχέδιο της ζωής. Γιατί, σύμφωνα με τα λόγια του φιλόσοφου Λάο Τζου, «Το να κυριαρχείς στους άλλους είναι δύναμη· το να κυριαρχείς στον εαυτό σου είναι αληθινή δύναμη».
Πηγή: https://www.xtesini.gr/
