Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Χωρίσανε οι δρόμοι μας και νομίζεις ότι σε μισώ, ότι είμαι εχθρός σου;
Κάπου το χάσαμε και εσύ πιστεύεις πως χάθηκαν κι όλα εκείνα που ένιωσα για σένα;
Ο κάθε ένας μας έχει πια την δική του την ζωή του κι εσύ φαντάζεσαι πως ξέχασα την ζωή που ζήσαμε μαζί;
Το διαζύγιο κορίτσι μου είναι μικρούλης θάνατος, μα δεν είναι θάνατος οριστικός!
Οι άνθρωποι που βίαια για κάποιο λόγο ξεριζώνονται, αφήνουν ρίζες μέσα μας κι εμείς αφήνουμε τις ρίζες μας σε αυτούς.
Δυο πρώην παντρεμένοι, δεν είναι πρώην σε όλα τους, σε κάποια θα είναι για πάντα νυν.
Κι ίσως να χάνονται οι πρώην, μα δεν ξεχνιούνται, ούτε ξεχνάνε.
Κανείς από τους δυο δεν ξεχνάει τις αγκαλιές που έδωσε και πήρε.
Κανένας από τους δυο δεν ξεχνάει τις στιγμές που από κοινού δημιουργήθηκαν.
Κανένας από τους δυο δεν ξεχνάει τα βράδια που ενωθήκανε, τα σ΄ αγαπάω που είπε κι άκουσε, τα όνειρα, που μπορεί να μείνανε μισά, όμως ήτανε όνειρα όμορφα!
Δεν είσαι εχθρός μου!
Μπορεί κι οι δυο μας να θυμώσαμε, μπορεί να είχαμε κι εμπόλεμες περιόδους, μπορεί να κάναμε πράγματα κι ενέργειες σπασμωδικές για να πονέσει ο ένας τον άλλον από τα νεύρα μας, όμως εχθροί δεν είμαστε.
Μπορεί να κάναμε λάθη, μα κάναμε και πάρα πολλά σωστά.
Μπορεί να χάθηκε οριστικά ο έρωτας, μα η αγάπη, αν είναι αγάπη, δεν χάνεται ποτέ.
Μπορεί να μην τα βρήκαμε στο τέλος ή να καταλάβαμε στην διαδρομή πως ο ένας δεν ταίριαζε στον άλλον, όμως υπήρξαν και φορές που τα βρήκαμε, που προσπαθήσαμε μαζί, που ήμασταν σύμμαχοι και συνοδοιπόροι.
Δεν είμαι εχθρός σου!
Είμαι ο άνθρωπός σου, κι αυτό δεν γίνεται να αλλάξει, έστω κι αν τώρα έχουμε άλλους ανθρώπους πια στο πλάι μας.
Είμαι αυτός που κάποτε πίστεψε σε εσένα κι εσύ πίστεψες σε εμένα.
Είμαι αυτός που μαζί του δημιούργησες, γέννησες και μεγάλωσες παιδιά, τα δικά μας παιδιά.
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που σου κράταγε το χέρι και σου εμπιστεύτηκε το δικό του, που δώσαμε αγώνες πλάι πλάι, που χαρήκαμε και κλάψαμε μαζί, που νικήσαμε και χάσαμε μαζί, που πετύχαμε κι αποτύχαμε μαζί.
Θες να σου πω και κάτι ακόμα, τώρα που καταλάγιασε ο πόνος, τώρα που οι εγωισμοί παραμερίστηκαν, τώρα που η σκόνη κάθισε, τώρα που έφυγαν τα σύννεφα και κόπασαν οι θύελλες;
Πάντα θα χαίρομαι με τις χαρές σου κορίτσι μου, πάντα θα είμαι περήφανος για τις δικές σου νίκες και πάντα θα λυπάμαι για τις προσωπικές σου ήττες.
Πάντα θα θυμάμαι τα γενέθλια σου, την γιορτή σου, τις επετείους μας, κι ας μην μπορώ τώρα να σου ευχηθώ.
Πάντα όταν θα σε σκέφτομαι, θα σε λέω “γυναίκα μου” κι ας μπαίνει μπροστά από αυτή την λέξη κι ένα πρώην.
Στο κάτω κάτω, τώρα πια δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, έχουμε μόνο να θυμόμαστε.
Στο κάτω κάτω, αν εγώ σε δω σαν εχθρό μου, θα είναι σαν να ακυρώνω ότι όμορφο φτιάξαμε, θα είναι σαν να τσαλαπατάω στιγμές κι επιλογές μου, θα είναι σαν να πετάω στα σκουπίδια ότι έδωσα, ότι πήρα κι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι απ΄ την ζωή μου.
Όχι, δεν είμαστε εχθροί εμείς οι δυο, είμαστε δυο που θέλαμε, κι ας μην τα καταφέραμε, σημασία έχει όμως ότι το θέλαμε, και ότι κάποτε μας θέλαμε!
.
