Στη μεγάλη ταπισερί της ύπαρξης, κάθε νήμα, κάθε άτομο, έχει τον μοναδικό του ρόλο και τη σημασία του. Σαν μια μοναδική νότα σε μια υπέροχη συμφωνία, ο καθένας μας συμβάλλει στη μεγαλύτερη μελωδία του σύμπαντος. Αυτή η αντίληψη είναι αρχαία και έχει επαναληφθεί από πολλούς μεγάλους στοχαστές και φιλοσόφους διαχρονικά. Ωστόσο, στον περίπλοκο χορό των ανθρώπινων αλληλεπιδράσεων, ερχόμαστε συχνά αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου η αξία μας υποτιμάται, η φωνή μας σβήνει και η ουσία μας παραβλέπεται.
Εγείρει ένα θεμελιώδες ερώτημα: Τι κάνει κανείς όταν η ίδια η παρουσία τους, η εκπόρευση της ουσίας τους, δεν εκτιμάται ή ακόμα και αγνοείται;
Οι σοφοί έχουν συχνά διακηρύξει: «Αν η παρουσία σου δεν εκτιμάται, δώρισέ τους την απουσία σου». Αυτός ο αφορισμός, πλούσιος σε σοφία, δεν αφορά απλώς την απομάκρυνση από μια κατάσταση ή ένα άτομο. Είναι μια βαθιά φιλοσοφική στάση, που απηχεί τις διδασκαλίες της αυτοεκτίμησης και των ορίων.
Η αξία του εαυτού
Πριν απευθυνθούμε στον κόσμο, πρέπει πρώτα να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας. Η βαθιά εκτίμηση της ίδιας μας της ουσίας είναι πρωταρχικής σημασίας. Αν δεν αναγνωρίζουμε την αξία μας, πώς μπορούμε να περιμένουμε να το κάνει ο κόσμος; Όταν καταλαβαίνουμε τη δική μας αξία, εκπέμπουμε ένα είδος ήρεμης αυτοπεποίθησης που αφορά λιγότερο την αλαζονεία και περισσότερο τον αυτοσεβασμό.
Η Δύναμη της Απουσίας
Στη σφαίρα της ανθρώπινης δυναμικής, η απουσία δεν είναι ένα κενό αλλά μια ισχυρή δήλωση. Μιλάει για όρια, για αυτοσεβασμό και για την κατανόηση ότι η αξία κάποιου δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Επιλέγοντας να αποσυρθούμε όταν δεν μας εκτιμούν, στέλνουμε ένα μήνυμα, όχι μόνο στους άλλους αλλά στο σύμπαν, ότι είμαστε συνειδητοί θεματοφύλακες της αξιοπρέπειάς μας.
Το δώρο της προοπτικής
Το να κάνεις πίσω και να χαρίζεις την απουσία σου μπορεί συχνά να είναι το ελιξίριο που δίνει διαύγεια, τόσο στον εαυτό του όσο και στους άλλους. Μερικές φορές, μόνο στην ηχητική σιωπή της απουσίας μπορεί να γίνει κατανοητή η αληθινή αξία της παρουσίας. Όπως οι λεπτές νότες σε ένα τραγούδι, μερικές φορές εκτιμώνται καλύτερα όταν ξεθωριάζουν, αφήνοντας πίσω τους ένα αναμφισβήτητο κενό.
Συμπέρασμα
Το να χαρίζει κανείς την απουσία του δεν είναι πράξη μελαγχολίας. είναι μια βαθιά φιλοσοφική χειρονομία που έχει τις ρίζες της στη σοφία της αυτοεκτίμησης. Μας διδάσκει ότι στη μεγάλη συναυλία της ζωής, κάθε νότα, όσο λεπτή κι αν είναι, έχει τη θέση της. Και αν η μελωδία του δεν λατρεύεται, μπορεί απλώς να βρει ένα διαφορετικό τραγούδι να χαρίσει, ένα τραγούδι όπου η μελωδία του γιορτάζεται σε όλο του το αρμονικό μεγαλείο.
Πηγή: https://www.xtesini.gr/